Ik rij op de automatische piloot naar huis. De woon-werk route is bijna slapend af te leggen. Ik ken elk straatje en elk bochtje. Eenmaal thuis plof ik neer op de bank. Pff, wat een dag zeg, laat ik de TV maar eens aanzetten om mijn geest afleiding te kunnen geven. Even vlug wat eten, vaak nog voor de TV met een telefoon in de hand om de laatste Facebook updates te bekijken. Al snel is het laat in de avond, tijd om naar bed te gaan. Morgen herhaalt de cyclus zich opnieuw.
Herken jij je hierin? Ik wel. Althans, ik herkende me hier in.
Voor wie mij nog niet kent, ik ben Mike Verest, echtgenoot van Gretta Martina (oprichter) en co-creator van Leef Bewust. Met een enorme passie voor voeding en gezondheid besteed ik sinds het ontstaan van LeefBewust uren per dag aandacht aan het bewust maken van mijn medemens op het gebied van voeding, sport, misstanden binnen de farmaceutische industrie en natuurlijk genezen.
Elke dag zie ik als een mogelijkheid om mijn kennis nog verder uit te breiden om hiermee andere mensen te kunnen helpen. Daar waar mijn passie vooral op voeding en gezondheid ligt, is Gretta enorm krachtig en sensitief in het trainen van je gedachtekracht (mindfulness) en het nemen van intuïtief en persoonlijk leiderschap: een leven vanuit je hart. Deze krachtige combinatie maakt dat we nu samen ons hart gaan volgen en onze volgers blijven informeren en inspireren voor een holistische leefstijl.
Heb jij het gevoel dat je niet leeft, maar geleefd wordt?
Per week wordt 40 uur van mijn kostbare tijd in beslag genomen door een commerciële kantoorbaan. Ik ben het maar normaal gaan vinden dat ik in de ochtend abrupt gewekt wordt door de wekker om vervolgens voor iemand anders geld te gaan verdienen en daar een vergoeding voor terug krijg.
Hier moet ik nog dankbaar voor zijn ook!
Er zijn immers mensen die zonder baan zitten, die honger lijden of op de vlucht zijn. Er zijn altijd mensen die het een stuk slechter hebben dan ik.
Maar is dit de manier waarop ik naar de wereld moet kijken? Moet ik genoegen nemen met middelmatigheid? Moet ik bij elke vorm van pijn, onbehagen of ontevredenheid over mijn leven, hier slechtere voorbeelden tegenover zetten om me maar beter te kunnen voelen.
Maar voel ik me dan ook echt beter? Of doe ik maar alsof om niet toe te geven aan mijn eigen pijn?
De illusie van geluk
We zijn zo geconditioneerd dat pijn niet goed is en dat dit te allen tijde voorkomen dient te worden. Pas als de pijn van het huidige moment groter wordt dan de pijn voor verandering, overwegen we om verandering teweeg te brengen.
Langzaam maar zeker dringt bij mij het besef door dat ik al jaren onbewust door het leven ga. Elke vorm van pijn probeer ik te vermijden. Een stemmetje diep in mijn bewustzijn schreeuwt het uit, maar ik luister er niet naar.
Op een dag lukt het me niet langer om dit gevoel weg te drukken, dus besluit ik me eraan over te geven:
”IK BEN HET ZAT! Dit is NIET het LEVEN dat IK leven WIL! Ik heb andere DOELEN en WAARDEN na te streven!”
Overmand door een golf van emoties weet ik dat dit het diepste van mijn ZIJN is die spreekt. Het is mijn hart, intuïtie, ziel of misschien wel allemaal tegelijk die tot me doordringen.
Er is een wijs gezegde, die luidt:
‘Geef me de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen, de moed om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het verschil hierin te zien’.
De crux zit hem vaak in het laatste stuk, ‘om het verschil hierin te kunnen zien’.
Uit mijn comfortzone
Gelukkig heb ik op tijd het verschil kunnen zien.
En de eerste stap heb ik gezet: ik heb ontslag genomen van mijn kantoorbaan waarvan ik de illusie had dat dit mij geluk zou kunnen brengen.
Veel van wat we niet denken te kunnen veranderen is juist wél te veranderen. Diep van binnen weten we dit wel, echter de angst voor verandering en het onbekende is ontzettend krachtig. Zo krachtig dat we onszelf ervan kunnen overtuigen dat verandering onmogelijk is… of op zijn minst niet slim en onverstandig.
Mensen zeggen niet voor niks dat als ze terug kijken op hun leven ze spijt hebben van de dingen die ze niet hebben gedaan. En dat de hoogtepunten de dingen waren die ze het engst vonden. Ik wil niet op een gegeven moment terug kijken en denken: ‘had ik maar…’
Ik heb al te lang in mijn comfortzone gezeten en geen gehoor gegeven aan mijn innerlijke stem, mijn hart, mijn Zijn én dat is precies wat ik vanaf NU wel ga doen!
Gretta en ik hebben het roer van ons leven omgooien, we zijn uit onze comfortzone gestapt en volgen ons hart in volle overgave om de beste versie van onszelf te worden en anderen daarmee te blijven inspireren.
